Όλοι μας έχουμε βρεθεί στην άβολη θέση που προηγείται της πρόσληψης, και στην ακόμα πιο άβολη θέση του νεοπροσλαμβανόμενου. Φανταστείτε, για παράδειγμα, μια πρώτη μέρα στη δουλειά με θερμή υποδοχή, κέρασμα για το καλωσόρισμα και νωρίτερη αποχώρηση. Είναι ουτοπικό. Σωστά;
Κι αν σας έλεγα, ότι η πρώτη μέρα κάποιου στη Netstudio, είναι ακριβώς έτσι;
Πάντοτε, όπως όλοι οι νέοι στη διαδικασία αναζήτησης εργασίας, έψαχνα ανάμεσα στις συνεντεύξεις με υποψήφιους εργοδότες δύο πράγματα: Την ευκαιρία, και την εμπιστοσύνη. Μεταξύ μας, όλοι έχουμε κάπου μέσα μας το σύνδρομο του ηθοποιού. Χρειαζόμαστε το χειροκρότημα για να αποδώσουμε.
Όταν είδα την αγγελία της Netstudio για την προσθήκη ενός νέου μέλους στην ομάδα της, μου έκανε κυρίως εντύπωση η λιτότητα και η ευθύτητα με την οποία είχε τοποθετηθεί. Το αντικείμενο ενασχόλησης της εταιρείας και η διάθεση για αμοιβαία προσφορά από μια επαγγελματική σχέση περιγραφόταν με σαφήνεια και χωρίς περιττό εγκωμιασμό. Ήξερα πως ήθελα να είμαι εγώ αυτό το νέο μέλος. Τυπικά, ξεκίνησα την διαδικασία αποστολής του βιογραφικού μου, για να συναντήσω στην πορεία έναν αρκετά ανορθόδοξο, για τα ελληνικά δεδομένα, τρόπο επιλογής υποψηφίων. Ένα πλαίσιο ερωτήσεων και τοποθετήσεων προς απάντηση ή σχολιασμό. Ολιστικό ως προς τη μορφή του. Χωρίζονταν σε ερωτήσεις τόσο βιογραφικού, όσο και προσωπικού χαρακτήρα. Εστίαζαν στο mindset του υποψηφίου, τις προσδοκίες του, τις επιθυμίες και την προσφορά του στον εργασιακό τομέα. Μια διαδικασία η οποία, ναι μεν, δε μου φάνηκε γνώριμη, αλλά, δεν με αποδοκίμασε και δεν με τρόμαξε. Γιατί ο στόχος της ήταν ξεκάθαρος:
"Έχεις την ευκαιρία να μας δείξεις ποιος/α είσαι. Τις ικανότητές σου". Έχεις την ευκαιρία, σκέφτηκα. Kαι αποφάσισα να την αδράξω. Άλλωστε η ζωή είναι πρόβα και φινάλε μαζί.
Δυστυχώς, η συστημική εκπαίδευση που λαμβάνουμε μας έχει διδάξει την ερώτηση πάνω σε έναν τομέα ως "εξέταση" και την "εξέταση" ως κάτι που πρέπει να μας φοβίζει και να μας αγχώνει. Τελικά, ωθούμαστε προς μια αυτο-αμφισβήτηση, η οποία είναι εξαιρετικά αποδυναμωτική για το άτομό μας και την αυτο-εικόνα μας. Η εκπαίδευση όμως αυτή μας εγκαταλείπει με την ενηλικίωση, και οφείλουμε στον εαυτό μας να διευρύνουμε τα μέτρα και τα σταθμά μας. Δεν υπάρχει καμία αιτία για απαντήσεις σε ξύλινο λόγο, που δεν μπορούν να στηριχθούν μακροπρόθεσμα λόγω έλλειψης πυρήνα. Δεν είχα σκοπό, ούτε λόγο, να δείξω στη Netstudio κάτι που δεν είμαι, καθώς έβλεπα ότι ήθελαν να μάθουν για εμένα. Όταν παρουσιάζεις προς τα έξω την πηγή και την αλήθεια σου, δεν υπάρχει κανένα άγχος στη διαδικασία. Άγχος υφίσταται μόνο όταν προσπαθείς να παρουσιάσεις μια εικόνα που σου μοιάζει. Γι’ αυτό άλλωστε οι ηθοποιοί επί σκηνής, δεν παίζουν μια συνθήκη· ζουν τη συνθήκη. Ειδάλλως, από ηθοποιοί θα μετονομάζονταν σε υποκριτές.
Αυτή η διαδικασία που εκ πρώτης όψεως φαντάζει σύνθετη και χρονοβόρα, με έφερε σε επαφή με το ποια είμαι. Με αυτό που είχα ξεχάσει, ή είχα χάσει, ανάμεσα σε τόσες ανούσιες ερωτήσεις που στοιχειώνουν την αγορά εργασίας. Μου έδωσε πίστη πως μια μελλοντική συνεργασία θα βασίζεται αμφότερα σε ειλικρινή θεμέλια, γιατί εγώ ήξερα ποια είναι η Netstudio, και πλέον ήξερε και αυτή, ποια είμαι εγώ. Με άμεση ανταπόκριση προχωρήσαμε σε μια δια ζώσης συνάντηση, για την οποία, αδιαμφισβήτητα, μπορώ να γράψω άλλα τόσα.
Θα προτιμήσω ωστόσο να σταθώ σε ένα πράγμα, κατά τη γνώμη μου από τα πιο σημαντικά και ουσιώδη: Αισθάνθηκα να βρίσκομαι σε ένα ασφαλές περιβάλλον, που φιλοδοξεί να με ωθήσει έξω από τα όρια του comfort zone μου. Ακριβώς γιατί έχει πίστη και εμπιστοσύνη στο τι μπορώ να κάνω. Και αυτός ακριβώς είναι ο στόχος σε κάθε σχέση που συνάπτουμε, είτε διαπροσωπική είτε επαγγελματική. Συχνά, στα backstage ενός θιάσου, εκτός από τη φράση "πάμε να παίξουμε", θα ακουστεί εξίσου και το "πάμε να πετάξουμε". Αν μια φράση συμπερικλύει τον στόχο της διαδικασίας εισαγωγής κάποιου στη Netstudio, είναι αυτή:
“Μάθε να πετάς”.
